Η Κοκκινο.... 2

Όπως θα καταλάβατε ο τεντιμπόης δεν αναγνώρισε την μικρή Λυδία ως κόρη του και αυτή πήρε το επώνυμο της μάνας της. Η μάνα της έβγαλε την νομική με το μωρό στην πλάτη, κοντά να την σπάσουν στο ξύλο όταν έδινε εξετάσεις και η μικρή Λυδία έκλαιγε.
Ας γυρίσουμε όμως στην ιστορία μας. Αφού έγινε ότι έγινε με το πουρό η Λυδία συνέχισε το δρόμο της για το μαγαζί της γιαγιάς της. Το δάσος ήταν πολύ όμορφο, γεμάτο από δέντρε και θάμνους, λουλούδια και κάθε λογίς ζωάκια. Μοσχοβολούσε, ήταν και άνοιξη και όλα ήταν τόσο ωραία. Μετά της συνάντηση με το πουρό όλα ήταν τέλεια. Ξάφνου η Κοκκινοτσουλίτσα κατάλαβε ότι της είχαν τελειώσει τα κουλουράκια και κατάλαβε ότι θα έτρωγε γερές ξυλιές και από τη μάνα της και από την γιαγιά. Τι να κάνει λοιπόν η καημένη έτρεχε αλαφιασμένη μέσα στο δάσος. Σε ένα μικρό ξέφωτο πρόσεξε πως υπήρχε μια μικρή καλύβα. Ήταν αρκετά μεγάλη. Στην αυλή τριγυρνούσαν κότες, μεγάλες, λευκές κότες. Στην άκρη ήταν μια αγελάδα που μασουλούσε λίγο χόρτο. Όταν πήγε να μπει μέσα είδε με την άκρη του ματιού της έναν κλέφτη να σκαρφαλώνει στην ταράτσα! Χωρίς δεύτερη σκέψη έβγαλε το στρινγκ της και έβαλε μια πέτρα μέσα, στόχευσε και σβιννννν. Η πέτρα βρήκε το στόχο της και ο κλέφτης έπεσε λιπόθυμος, αφήνοντας μια κραυγή πριν προσγειωθεί. Μια γριούλα βγήκε από το σπίτι ακούγοντας την κραυγή αυτή, ήταν πολύ γριά, φορούσε ένα ροζ μαντίλι στα μαλλιά και ένα μπλε συνδυασμός από ρούχα. Είχε μεγάλα μάτια και μικρά αυτιά, η μύτη της ήταν κανονική και φορούσε και μασέλα.
-Τι κάνεις εκεί;; Την ρώτησε η γριά. Αυτός εδώ από πού ήρθε;
-Τον είδα να σκαρφαλώνει πάνω στο σπίτι σας και υπέθεσα ότι είναι κλέφτης, μετά με μια πέτρα τον έριξα στο έδαφος. Είπε περήφανη η Λυδία. Δεν ξανά κουνήθηκε από τότε.
-Σε ευχαριστώ πολύ κόρη μου, έλα μέσα να σε κεράσω κάτι. Πες μήπως θες καθόλου βοήθεια με κάτι. Της είπε η γριά καθώς την άφηνε να μπει στο καλύβι της. Η συνέχεια πάλι μετά από σχόλια…..