Πρέπει, πρέπει, πρέπει...

Πρέπει, πρέπει, πρέπει... Αυτή η λέξη με κυνηγάει παντού. Δεν μπορούν να με αφήσουν να είμαι ο Εαυτός μου; Γιατί δεν με δέχονται με τα λάθη που κάνω; Εγώ, νομίζω τουλάχιστον, ότι δέχομαι τους άλλους όπως είναι, μπορεί να τους κρίνω ή να τους διορθώνω, αλλά δεν τους πιέζω, δεν τους παίρνω από πίσω με ένα μεγάλο πρέπει. Υπάρχουν βέβαια και άτομα που δεν μπαίνω καν στον κόπο να τους κρίνω, απλά τους αφήνω γιατί δεν τους συμπαθώ από την πρώτη στιγμή. Με αυτούς γίνομαι ψυχρός και τους δείχνω ότι δεν με ενδιαφέρουν καθόλου...

Η αξία της ζωής

Υπάρχουν στιγμές που δεν θες να τελειώσουν ποτέ... Όμως αυτό θα μας οδηγήσει στην κατάθλιψη και στη συνεχή νοστάλγηση του παρελθόντος, θα μας αποσπάσει την προσοχή, δεν θα ζούμε το τώρα αλλά θα προσπαθούμε να <αναστήσουμε> το χθες, ο τελικός προορισμός μας, θα είναι ένας θλιβερός θάνατος. Για μένα ένας θλιβερός θάνατος είναι η αποτυχία της ζωής, γιατί ακόμα και την στιγμή που πεθαίνεις θα σκέφτεσαι όλα αυτά που δεν πρόλαβες να κάνεις γιατί ήσουν κολλημένος στο παρελθόν, ενώ αν έχει ολοκληρώσει , αν όχι όλες, αλλά λίγες από τις επιθυμίες σου θα <φύγεις> κατά την γνώμη μου ευχάριστα. Διότι έφτασες μέχρι το τέλος χωρίς να έχεις μετανιώσει για τίποτα. Για αυτό το λόγο οφείλεις να ξεκολλήσεις και να προσπαθήσεις για το καλύτερο, όσο κι αν είναι αυτό. Από το σχολείο θυμάμαι ένα μύθο που έλεγε ότι δύο αδέρφια ήταν ευτυχισμένα γιατί πέθαναν χαρούμενα...